O χρόνιος πόνος είναι η κυριότερη αιτία αναπηρίας παγκοσμίως, επηρεάζοντας σχεδόν το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τα διεμφυλικά άτομα είναι δυσανάλογα εκτεθειμένα στους παράγοντες κινδύνου εμφάνισης χρόνιου πόνου σε σχέση με τα μη-τρανς άτομα. Αυτή η μελέτη είναι η πρώτη που εξετάζει την επίπτωση του χρόνιου πόνου σε μεγάλες ομάδες διεμφυλικών ασθενών και υποστηρίζει την πιθανή συσχέτιση διάγνωσής του με τη θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης, τις αγχώδεις διαταραχές και την κατάθλιψη. Για αυτό τον λόγο, συγκεντρώθηκαν δεδομένα από 56.470 διεμφυλικούς άντρες και 41.882 διεμφυλικές γυναίκες από τη βάση δεδομένων TrinetX. Στη συνέχεια, δημιουργήθηκαν έξι ομάδες: διεμφυλικές γυναίκες που είτε λάμβαναν θεραπεία με οιστρογόνα είτε όχι, διεμφυλικοί άντρες που είτε λάμβαναν θεραπεία με τεστοστερόνη είτε όχι, και μη-τρανς άντρες και γυναίκες, και εκτιμήθηκε η επίπτωση του χρόνιου πόνου. Έπειτα, έγινε αντιστοίχιση των ομάδων ως προς είκοσι δύο μεταβλητές συσχετιζόμενες με τον χρόνιο πόνο, και έγινε σύγκριση των νέων διαγνώσεων χρόνιου πόνου στις ομάδες που λάμβαναν θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης, με αυτές που δεν λάμβαναν. Παρατηρήθηκε μεγαλύτερη επίπτωση του χρόνιου πόνου στα διεμφυλικά σε σχέση με τα μη-τρανς άτομα. Τα διεμφυλικά άτομα που λάμβαναν θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα να διαγνωστούν με χρόνιο πόνο, σε σχέση με αυτά που δεν λάμβαναν. Επιπλέον, τόσο τα διεμφυλικά όσο και τα μη-τρανς άτομα, που έπασχαν από αγχώδη διαταραχή ή κατάθλιψη, ήταν πιο πιθανό να διαγνωστούν με χρόνιο πόνο, με τον κίνδυνο να μην είναι σημαντικά διαφορετικός μεταξυ αυτών των ομάδων. Εν κατακλείδι, το φορτίο του χρόνιου πόνου είναι μεγάλο μεταξύ των διεμφυλικών ατόμων, με τα άτομα που λαμβάνουν θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης να έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για εμφάνισή του. Ωστόσο, περισσότερες μελέτες είναι αναγκαίες για την κατανόηση του μηχανισμού πρόκλησής του και για την ανάπτυξη βελτιωμένων μεθόδων ελέγχου και διαχείρισης του χρόνιου πόνου σε αυτόν τον πληθυσμό.
