Multicenter Prospective Randomized Comparison of Ultrasound-Guided Stellate Ganglion Versus Thoracic Paravertebral Block for Sympathetic Blockade in Chronic Upper Extremity Pain
Kim, Jeongsoo MD*; Cha, Joon MS†; Choi, Sheung Nyoung MD*; Heo, Gang MD*; Yoo, Yongjae MD, PhD*; Moon, Jee Youn MD, PhD, FIPP, CIPS*,‡
Anesthesia & Analgesia 140(3): p 665-674, March 2025. | DOI: 10.1213/ANE.0000000000007014
Επιμέλεια Κειμένου: Βασιλείου Αικατερίνη MD Ειδικευόμενη Αναισθησιολόγος Γ.Ν.Θ Παπανικολάου
ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Ο αποκλεισμός του αστεροειδούς γαγγλίου (Stellate ganglion block, SGB) αποτελεί ένα είδος συμπαθητικού αποκλεισμού που χρησιμοποιείται στην ανακούφιση του πόνου στο πρόσωπο και στα άνω άκρα. Ωστόσο, η αποτελεσματικότητά του ενδέχεται να περιορίζεται από την παρουσία των ινών του Kuntz οι οποίες παρακάμπτουν το αστεροειδές γάγγλιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο θωρακικός παρασπονδυλικός αποκλεισμός (Thoracic paravertebral block, TPVB) μπορεί να αποτελέσει μια εναλλακτική τεχνική. Η υπόθεση της παρούσας προοπτικής, τυχαιοποιημένης μελέτης είναι ότι ο υπερηχογραφικώς καθοδηγούμενος θωρακικός παρασπονδυλικός αποκλεισμός έχει υψηλότερο ποσοστό επιτυχίας στον συμπαθητικό αποκλεισμό του άνω άκρου συγκριτικά με τον υπερηχογραφικώς καθοδηγούμενο αποκλεισμό του αστεροειδούς γαγγλίου. Επιπλέον, αξιολογήθηκαν οι κλινικές επιδράσεις των δύο τεχνικών στην ανακούφιση του χρόνιου πόνου του άνω άκρου.
ΜΕΘΟΔΟΙ:
Στη μελέτη συμμετείχαν ασθενείς ηλικίας 19 έως 85 ετών με διάγνωση χρόνιου πόνου του άνω άκρου (σύνδρομο σύνθετου περιοχικού πόνου ή νευροπαθητικό πόνο). Οι συμμετέχοντες τυχαιοποιήθηκαν σε δύο ομάδες. Η ομάδα του θωρακικού παρασπονδυλικού αποκλεισμού έλαβε έγχυση 10 mL μεπιβακαΐνης 1% στον παρασπονδυλικό χώρο του επιπέδου Θ2 ενώ η ομάδα του αποκλεισμού του αστεροειδούς γαγγλίου έλαβε έγχυση 5 mL μεπιβακαΐνης 1% στο επίπεδο Α6. Το πρωτεύον ερευνητικό ερώτημα αφορούσε το ποσοστό επιτυχίας του συμπαθητικού αποκλεισμού, ο οποίος ορίζεται ως η διαφορά θερμοκρασίας (ΔT) ≥ 1,5°C μεταξύ του πάσχοντος και του υγιούς άκρου, 20 λεπτά μετά την παρέμβαση. Τα δευτερογενή ερευνητικά ερωτήματα της μελέτης αφορούν τη διαφορά στη μεταβολή της θερμοκρασίας (ΔT, °C), τη μεταβολή της μέγιστης συστολικής ταχύτητας (cm/s) της ομόπλευρης βραχιόνιας αρτηρίας στα 20 λεπτά και την ένταση του πόνου εκείνη τη στιγμή, στα 20 λεπτά, καθώς και στις 1 και 4 εβδομάδες μετά την παρέμβαση, με χρήση αριθμητικής κλίμακας αξιολόγησης του πόνου (NRS) έντεκα βαθμών.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:
Το ποσοστό επιτυχίας του συμπαθητικού αποκλεισμού ήταν σημαντικά υψηλότερο στην ομάδα του θωρακικού παρασπονδυλικού αποκλεισμού (22/35 ασθενείς, 62,9%) σε σύγκριση με την ομάδα αποκλεισμού του αστεροειδούς γαγγλίου (13/34 ασθενείς, 38,2%, P = 0,041). Η διαφορά στο ποσοστό επιτυχίας του αποκλεισμού μεταξύ των δύο ομάδων ανερχόταν σε 24,6% (95% CI: −9,0% έως 58,2%). Η μέση διαφορά θερμοκρασίας (ΔT) ήταν σημαντικά μεγαλύτερη στην ομάδα του θωρακικού παρασπονδυλικού αποκλεισμού έναντι της ομάδας αποκλεισμού του αστεροειδούς γαγγλίου (2,0°C ± 1,5 έναντι 1,1°C ± 1,3, αντίστοιχα, P = 0,008). Παρατηρήθηκε αύξηση της μέγιστης συστολικής ταχύτητας της ομόπλευρης βραχιόνιας αρτηρίας στα 20 λεπτά στην ομάδα του θωρακικού παρασπονδυλικού αποκλεισμού (P = 0,005), ενώ δεν καταγράφηκε αντίστοιχη μεταβολή στην ομάδα αποκλεισμού του αστεροειδούς γαγγλίου (P = 0,325). Η ένταση του πόνου μειώθηκε σημαντικά και στις δύο ομάδες 20 λεπτά μετά την έγχυση (P < 0,001), με την ομάδα του θωρακικού παρασπονδυλικού αποκλεισμού να παρουσιάζει χαμηλότερη μέση τιμή NRS (4,3 ± 2,2) συγκριτικά με την ομάδα αποκλεισμού του αστεροειδούς γαγγλίου (5,4 ± 2,4; P = 0,038). Ωστόσο, οι βαθμολογίες πόνου επανήλθαν στα προ της παρέμβασης επίπεδα στις 1 και 4 εβδομάδες μετά τη διαδικασία και στις δύο ομάδες.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:
Ο υπερηχογραφικώς καθοδηγούμενος θωρακικός παρασπονδυλικός αποκλεισμός παρουσίασε υψηλότερο ποσοστό επιτυχίας στoν συμπαθητικό αποκλεισμό του άνω άκρου σε σύγκριση με τον υπερηχογραφικώς καθοδηγούμενο αποκλεισμό του αστεροειδούς γαγγλίου. Επιπλέον, συνοδεύτηκε από εντονότερη άμεση ανακούφιση του πόνου μετά τη διαδικασία, αν και η αναλγητική του επίδραση δεν διατηρήθηκε μακροπρόθεσμα.